Na een drukke zomer, herfst, winter, tja en eigenlijk ook lente (verbouwingen en dergelijke, weetewel) leek het ons dus wel eens fijn om met z’n 2-tjes weg te gaan. Wat quality time!!! Mijn madame had haar oog laten vallen op Portugal. Het was misschien al wel 20 jaar geleden dat we nog eens met een vliegtuig zijn weggeweest en dus leek ons dat wel ecologisch te verantwoorden. Naar de Algarve zouden we gaan, maar dan niet naar de Algarve zoals iedereen die kent met zandstranden en dergelijke. Nee, we zouden naar het meest Zuid-Westelijke punt van Portugal gaan, naar Sagres. Gelukkig zaten we niet in Sagres zelf. Want dat stadje heeft weinig sfeer en gezelligheid te bieden. We hadden een studio geboekt recht tegenover het schitterende strand Beliche. We moesten de straat maar oversteken en waren aan het strand. Met zijn ruwe branding is het een echt surf-paradijs. Er heerst een erg leuke en ontspannen sfeer. En het uitzicht is er echt schitterend, de kliffen zijn spectaculair en die Atlantische Oceaan beukt daar maar tegenaan. Ik kon er uren naar kijken, en bovendien werd ik er ook nog eens super rustig van. Helemaal op het uiterste Zuid-Westelijke puntje staat nu de krachtigste vuurtoren van Europa. De Griekse geschiedkundige Strabo schreef rond de tijd van Christus over deze ruige rotskaap dat dit zeker het uiteinde van alle bewoonde gebieden op aarde moest zijn. Het uitzicht is er dan ook indrukwekkend. En zeker als je daar een zonsondergang meemaakt kan je helemaal snappen wat Strabo bedoeld. We maakten een mooie wandeling. Beginnende bij het strand Beliche, naar de vuurtoren, vervolgens via het bewegwijzerde pad van de vissers tot het eerste strand dat je tegenkomt en dan via de GR terug naar de startplaats.

Het Fortaleza de Sagres is nog zo’n tot de verbeelding sprekende plek. Toen in 1420 de Portugezen handelsroutes zochten naar het Oosten. Richtte prins Hendrik de Zeevaarder zijn zeevaartschool op in Sagres. Hij nam Arabische astronomen aan, Spaanse cartografen en instrumentenmakers om de sterren in kaart te helpen brengen. Daardoor werden lange reizen steeds beter mogelijk. Die reizen waren alleen mogelijk dankzij de caravela, de karvelen die ontworpen werden in Sagres. De school stond op de kaap, nu een uitgestrekt gebied omgeven door dikke muren en bastions. Vissers vissen er vanaf de indrukwekkende kliffen! Lagos is een interessant stadje. Binnen de middeleeuwse ommuring heeft het nog veel sfeer en vind je verschillende historische gebouwen. We kwamen er deze paard en kar tegen. Heel arme mensen die zo op zondag naar de mis kwamen. Het is geen typerend beeld meer voor Portugal. Maar dat er nog veel armoede heerst is wel duidelijk. De omgeving van Lagos is erg mooi. De grillige rotskust, afgewisseld met baaien bepalen er het landschap. Deze okerkleurige kliffen kregen de naam Custo d’Ouro, oftewel goudskust. je kan een mooie wandeling maken van Lagos naar Luz. Je vertrekt best aan de Ponte da Piedada want het eerste stuk ziet er erg rommelig uit. EE Een andere mooie wandeling maakten we in Carapateira. Daar volgden we eveneens de bewegwijzerde route van de vissers. Heel mooie uitzichtpunten kregen we daar te zien en de route is mooi onderhouden en voorzien van tal van uitkijkpunten. Helaas bleef dit schone liedje niet duren. Want toen we na de wandeling nog even met onze voeten in het water stonden werd mijn Madame tijdens een ineens erg hevige golf gebeten door een soort kwal, alle eigenlijk is het geen kwal, het Portugees oorlogsschip. Op dat moment hadden we nog niets door. Maar ’s nachts kreeg ze ineens erg veel pijn en tegen de ochtend zag haar been, achteraan vuurrood en was er een grote blaas ontstaan. De plek is erg groot, zo’n 10 op 30 cm. Dat de Portugese medische hulp toch iets anders voorstelt dan hier in België werd snel duidelijk. Ze waren uiterst vriendelijk maar stuurde ons eerst terug met de boodschap dat we in de winkel een fles azijn moesten gaan halen. Die dag deden we het erg rustig en hebben we met de auto wat leuke plekjes bezocht en genoten van het uitzicht. Aangezien de pijn maar bleef toenemen bezochten we na een weeral slapeloze nacht een dokter in een iets groter medisch centrum. Deze gaf pijnstillers en antibiotica. Maar ook dat bleek niet voldoende te zijn. We zijn dan een dag vroeger gerepatrieerd geworden en na een bezoek aan de spoeddienst in België werd er een heel duidelijke diagnose gesteld. De wonde is te vergelijken met een chemische brandwonde. Uiterst pijnlijk en mijn Madame krijgt dan ook een paardemiddel tegen de pijn. Elke dag komt er een verpleegster langs om de wonde te verzorgen, ze mag 2 weken niet autorijden. Aangezien de wonde zich ook in de knieholte zit is stappen en haar been plooien niet mogelijk, ze pikkelt dus wat rond. En als laatste moeten we nog naar de dermatoloog en is het te hopen dat het geen blijvend litteken is. Gelukkig hebben we een uitstekende bijstandsverzekering, en het had nog veel erger kunnen zijn. Maar dat het dikke kak is, sorry voor het woord, moge duidelijk zijn! Maar laat u dat vooral niet weerhouden om dit prachtige land zelf te bezoeken! In een volgend berichtje belicht ik nog de indrukwekkende flora, echt ongelooflijk hoeveel bloemen je daar in het wild ziet! En kan ik jullie hopelijk vertellen dat het met mijn Madame al veel beter is!