Laat ik eerst met het mooie nieuws beginnen. Want zeg nu zelf zo’n wit tafereeltje dat is weer eens iets anders en ook nog eens sprookjesachtig mooi. De krakende sneeuw, het maagdelijk wit tapijt, … en nog een voordeel ik vind het nog niet eens zo belachelijk koud, zeker niet als er overdag zo een schoon zonneke schijnt.

Maar misschien moet ik dat maar best niet te hard roepen vooraleer ze nog wat polaire toestanden deze kant opsturen. Hout vasthouden, of beter nog hout in de stoof gooien. Want wat is het toch gezellig knus binnen en ik gooi er nog ineens een netflix tip bovenop. Wij, dat ben ik samen met mijn Madame, zijn naar Dark aan het kijken. Ik dacht eerst dat het niets voor mij ging zijn want meestal ben ik niet voor die onrealistische dingen maar dit zit echt wel goed in elkaar en ge moet er uw kopke bij houden of ge verdwijnt vanzelf inzo een wormgat (ps dit begrijp je alleen als je de serie al gezien hebt). maar soit, ik ging het dus hebben over sneeuw, veel sneeuw, spijtig genoeg geen plakkende sneeuw anders stond er hier al een ganse iglo vermoed ik. Dat we dat nog mogen meemaken, een hele week vriestemperaturen, dat alleen al is toch reden genoeg om er een berichtje aan te wijden niet.

Maar als ik dan onze schapen zie; ’s morgens bijvoorbeeld als ze na een hele nacht in de kou recht staan en stillekes op dreef komen als ik daar met kracht-voederbieten-voer kom aandraven. Ge zou denken dat ze een of andere vorm van reuma hebben. Ocharme dutskes en zelfs al hebben ze een schuilstal, ze staan doorgaans nog gewoon buiten. Ik geef ze dus trouw elke ochtend en avond een flinke portie bieten.