Geen paniek. Ik bedoel gewoon dat het nu echt de laatste fotookes van 2019 zijn die jullie nog te goed hebben van mij. Na eerdere berichtjes over uitstapjes en vakanties vallen daar nog 2 tripjes aan te voegen. En dan heb ik echt alles verwerkt, dus geen paniek die #throwback of #ditwas2019 is dan echt helemaal gedaan. En dan hoop ik dat het ook eindelijk wat beter weer gaat worden. Regen en wind hebben we ondertussen genoeg gehad. En de wei, en de moestuin is behoorlijk zompig te noemen. Nee dan zijn volgende fotookes wel iets anders, wat zeg ik warm en zwoel enzo, ge weet wel.

Onze zomer eindigde heel verrassend. Ik had nog een 10 dagen verlof gepland maar zonder concrete plannen. De Ardennen daar kunnen we altijd terecht in het vakantiehuisje van mijn schoonouders. Maar het werd toch iets helemaal anders. Een vriend zwierde op facebook dat hij nog volk zocht om mee te gaan koken op Kazou-kamp. Dat is een kamp dat georganiseerd wordt door de cm, of voor de Nederlanders de Christelijke mutualiteit, of snappen jullie er nu nog helemaal niets van? Soit, eigenlijk is dat allemaal niet belangrijk. Ineens gingen wij dus naar het zuiden van Frankrijk, naar Romeyer. Een klein dorpje met amper een dikke 150 inwoners in het departement Dröme, dicht bij Die, in de Vercors, mocht u dat iets zeggen. Wij waren er nog nooit geweest en waren enorm onder de indruk van de schoonheid van de streek. De Vercors is een plateau behorende tot de voor-Alpen. In dit prachtige decors zagen we verschillende lammergieren. Deze zijn een aantal jaren geleden opnieuw geïntroduceerd en lijken het er wel naar hun zin te hebben.  Vanuit onze verblijfplaats hadden we een schitterend zicht op de berg Glandasse. En wat dat koken betreft, dat was echt een geweldige ervaring. Dagelijks moesten we eten voorzien voor zo’n 60 personen. Het was soms hard werken maar wel super leuk om te doen. We maakten er een sport van om zo weinig mogelijk eten weg te gooien en werden krakken in het hergebruiken. Van oud brood maakten we croutons voor in de soep, rijst werd rijstpap, tomatensaus werd lasagna, … en zo kan ik nog wel even doorgaan. We hadden een super toffe ploeg. Eigenlijk kenden we alleen maar die vriend maar ook met de andere kookmensen klikte het heel goed. We hebben daar nogal wat wijntjes gedronken, amai! Ook onze kinderen hebben zich super geamuseerd en voor hen stond het als een paal boven water dat we dit jaar terug gaan. En zogezegd, zo gedaan, ook dit jaar zullen we weer mee gaan koken. Vorig jaar hebben we enkel de dichte omgeving een beetje kunnen verkennen. Daarom hebben we er dit jaar nog wat dagen bij aangeplakt zodat we de streek nog verder kunnen veerkennen. Zo zie je maar wat er gebeurt als je je open stelt voor zo’n avontuur.