Ooh wat hou ik daar toch zo van. Bloemekes die zichzelf uitzaaien, op de meest verrassende plekken verschijnen en de tuin er elke keer weer anders uit laten zien zonder dat ik daar veel moeite voor moet doen. Wat wil je nog meer. De look zonder look bijvoorbeeld komt hier elk jaar terug. Dit jaar door de droogte opvallend kleiner dan andere jaren en zo weeft hij zich overal doorheen met zijn leuke witte bloemen. Bovendien is het één van de waardplanten voor de rupsen van het oranjetipje. Akelei, een heerlijke tweejarige die zelf een geschikt plekje zoekt doorheen de tuin. Enkele planten werden al volledig opgegeten door de rupsen van de kleine wintervlinder. Of de tuinjudaspenning, nog zo’n gemakkelijke plant. Als ik de tuinen in de buurt bekijk dan hebben veel mensen het daar precies moeilijk mee om planten hun gang te laten gaan. Ik helemaal niet en wat me niet aanstaat trek ik toch gewoon uit. Benieuwd hoe dat voor jou is?